-Օրը որ սկսվում է, ի՞նչ եք ակնկալում նորաբաց օրից:

-Չեմ սիրում առավոտյան շուտ արթնանալ, բայց մարզումներիս համար ունեմ սահմանված գրաֆիկ և առավոտյան շատ շուտ եմ արթնանում` ժամը 8-ին: Իսկ առհասարակ սիրում եմ` առավոտյան լիարժեք վայելած քնիցս հետո հանգիստ բացեմ աչքերս` մոտավորապես ժամը 11-ի կողմերը, մի քանի րոպե պառկած մնամ անկողնուս մեջ, վայելեմ այդ րոպեների հանգիստն ու լռությունը, որից հետո մտովի որոշակիորեն կազմեմ օրվա գրաֆիկս, անելիքներս, պլաններս, հանդիպումներս, հետո լավատեսական տրամադրվածությամբ ու դրական էներգիայով լի` սկսեմ օրս: Ինչ մնում է օրվա սպասվող ակնկալիքներին, ասեմ, որ շատերի նման հրաշքների չեմ սպասում: Փոխարենը կարևորում եմ օրը առանց առողջական խնդիրների դիմավորելու փաստը, ինձ համար շատ կարևոր է թե՛ իմ և թե՛ ընտանիքիս առողջությունը: Օրվա լավ ընթացքը մարդուց է կախված, մարդն ինքն է իր  օրվա հետաքրքիր պահերի հեղինակը, և հենց այդ պահերն էլ իմաստավորում են կյանքը: Յուրաքանչյուրիցս է կախված, թե ինչպես կընթանա նորաստեղծ օրը: Իսկ ինչ-որ բան ակնկալելուց առաջ անհրաժեշտ է` ինքներս հասկանանք, թե ինչ ենք ուզում և ինչերի ենք պատրաստ: 

-Ավետիք Աբրահամյանը երբ  դարձավ Արթուր Աբրահամ, իր կյանքում ինչպիսի՞ մարդկային արժեքներ ձեռք բերեց և որոնցի՞ց  հրաժարվեց:

-Իմ կյանքում մարդկային որակները չփոխվեցին, և դա շատ լավ է: Բայց փոխվեց շրջապատս,  կյանքում նոր նվաճումներ ունեցա, կարողացա ընտրածս ուղու մեջ գտնել ինքնաբացահայտման  և ինքնահաստատման բանալին: Սպորտն այնպիսի բնագավառ է, որ այսպես թե այնպես  ընդլայնում է մարդկանց հետ շփման հնարավորություններդ: Այս տարիների ընթացքում ձեռք եմ բերել նոր ընկերներ: Կարելի է ասել՝ մարդկային հարաբերությունները անձի ձևավորման համար այն լավագույն դպրոցն են, որտեղ միշտ սովորելու առիթներ  լինում են: Սպորտային իմ կյանքի ճանապարհին հանդիպել եմ տարբեր մարդկանց, որոնց հետ շփումները, կարելի է ասել, ինձ շատ բաներ  սովորեցրել ու շատ բաներ իմ մեջ դաստիարակել են: Շատ ուրախ եմ, որ Ավետիք Աբրահամյանի  անհատական ձևավորված մարդկային ճիշտ որակների հիմքի վրա Արթուր Աբրահամը չկորցրեց իր դեմքը: Ի տարբերություն Ավետիք Աբրահամյանի` Արթուր Աբրահամը կյանքի փորձ է ձեռք բերել, որն օգնում է նրան կյանքի նույն աստիճանի վրա չմնալ, այլ հաստատուն քայլերով առաջ գնալ: 

-Կյանքում պատահաբար հանդիպում ենք այնպիսի մարդկանց, ովքեր ի զորու են լինում արմատապես փոխել  մեր կյանքը, և կարելի է ասել, որ  նրանք  ճակատագրական մարդիկ են: Արթուր Աբրահամի կյանքի ճակատագրական մարդն ո՞վ է:

-Մարզիչս` Անդրե Ուորդը, ով գրեթե 80 տոկոսով փոխեց կյանքս: Եթե գերմանացի իմ մարզչին չհանդիպեի, և  ինձ չընդգրկեր իր թիմում, չգիտեմ՝ այսօր որտեղ կլինեի  և որպես մարդ ինչպիսին  կլինեի: Մարզիչս շատ մեծ դեր ունի իմ կյանքում: Գուցե նրան չհանդիպեի, և կյանքս այլ կերպ դասավորվեր, բայց հաստատ սրանից լավ չէր լինի:
  
-Սովորաբար այն, ինչը վայելուչ է, արժանի է հարգանքի, և այն, ինչը արժանի է հարգանքի,ապա միշտ էլ վայելուչ  է: Ձեր կողմից ո՞ր երևույթներն ու մարդկային որակներն են արժանանում հարգանքի:

-Կյանքը բաղկացած է երեք կարևոր մասերից` աշխատանք, ընտանիք և շրջապատ: Երեք օղակներից կազմված այս շղթան ամուր պահելու համար պետք է յուրաքանչյուր օղակի նկատմամբ զգոնություն դրսևորել: Եթե ձևավորված շղթայում մի օղակը ամուր չեղավ և թուլացավ, ապա վնասվելու են նաև մնացած երկու օղակները: Այսինքն` մի բնագավառում թույլ տված սխալն անմիջապես ազդում է մյուսների վրա. խոսքը մարդու վարքագծի մասին է, որի նկատմամբ պետք է հետևողական լինել: Մարդ պետք է ունենա կիրթ կեցվածք, օժտված լինի ներքին կուլտուրայով, խոսքն ու միտքը պետք է կիրթ լինեն, պահվածքը՝ քաղաքավարի: Պետք է լինել համեստ ու զուսպ, հավասարակշռված, չմոռանալ  հարգանքը սեփական անձի և դիմացինի նկատմամբ: Վստահեցնում եմ Ձեզ՝ այս ամենը բնորոշում  է  յուրաքանչյուրիս բնավորությունը, այն մեր էության հայելին է: Իսկ մարդու այս տեսակ վարքագծային  հայելին պետք է միշտ փայլի: 

-Ժամանակը տանում է ամեն ինչ, տարիների երկար շարանը կարող է փոխել անուն, արտաքին,  բնավորություն, ինչպես նաև  ճակատագիր: Այս ամենի վրա ժամանակն ի՞նչ ազդեցություն է ունեցել Արթուր Աբրահամի կյանքում:

-Կարծում եմ՝ ժամանակի ուժը զգում ենք  յուրաքանչյուրս: Տարիների անցած ուղուց,  երբ հետադարձ հայացք ենք  գցում  մեր անցած ոտնահետքերի  վրա, հասկանում ենք, որ ժամանակը փոխել է մեզ: Ժամանակն իմ անվան վրա դրական  ազդեցություն է ունեցել, իսկ դրա համար  ձեռքերս ծալած չեմ նստել,  աշխատանքովս անվանս նկատմամբ հարգանք եմ ստեղծել: Առհասարակ մարդիկ շատ բան են տեսնում, բայց երբ լռում են, դա չի նշանակում, որ ոչինչ չեն հասկանում: 

Երբեմն լռության ձայնը  ավելի  զորեղ է: Որքան էլ իմ մարզաձևում բարձունքներ նվաճեմ և դրան զուգահեռ չարաշահեմ իմ դիրքն ու համբավը, միևնույնն է, մարդիկ դա զգալու են.  գուցե չարտահայտվեն, բայց ներքուստ անձիս ու անվանս շուրջ հարգանք չեն ունենա: Փառք Աստծո, մինչ օրս հասածս դիրքի նկատմամբ պատասխանատվության զգացումս մեծ է: Հենց այս զգացումն էլ օգնել է ժամանակին, որպեսզի  այն  անվանս վրա դրական ազդեցություն ունենա: Ինչ մնում է արտաքինիս, ասեմ, որ ժամանակի ընթացքում սպորտի շնորհիվ մարմինս ավելի կոփվել ու ամրացել է, իսկ գեղեցկության մասով` չեմ կարծում, որ տղամարդը պետք է անթերի գեղեցկություն ունենա, տղամարդուն մոդելային գեղեցկություն  անհրաժեշտ չէ (ժպտում է): Իսկ  բնավորությանս մասով ասեմ, որ ժամանակը կարողացել է ինձ ավելի ճշտապահ դարձնել, ինչպես նաև անտարբեր չլինել շրջապատի մաքրության նկատմամբ:  Իսկ ճակատագրի հարցում, անշուշտ, ժամանակն իր անջնջելի կնիքն է թողել իմ կյանքում թե՛ մարզական, թե՛ ընկերական, և թե՛ ընտանիքիս հարցում: Ոչ միայն երեխան պետք է  հպարտանա  իր ծնողներով, այլև ծնողները: Հավատացեք՝ բախտավոր եմ  բարեկամներիս, հարազատներիս և ծնողներիս  հարցում: Մեր ընտանքում ընդգծված է ծնող-երեխա երկկողմ հարգանքը: Այսօր շատ հանգիստ եմ, որ ծնողներս ինձ մոտ են, և օտարության մեջ ապրում ենք խաղաղ ու հաշտ: Թեպետ ինչքան էլ ծնողներիս համար լավ բաներ անեմ, միևնույնն է, չեմ կարող  հատուցել նրանց ծնողական աննկարագրելի նվիրումն ու սերը: Այն,  ինչ բնությունից է տրվում, դա բախտավորության նշան է, իսկ ինչ վերաբերում է ընտրությանը, խելքի նշան է: Եթե հաշվի առնենք այն հանգամանքը,  որ երեխան չի ընտրում իր ծնողներին, այլ բնության «մատն է խառը» այս գործում, հավատացնում եմ ձեզ՝ շատ բախտավոր եմ:

-Արթուր Աբրահամը երբեք ի՞նչ չի անի:

-Երբեք չեմ ասում երբեք: Չեմ կարող ասել, թե հաջորդ պահին ինձ ինչ է սպասվում և անիմաստ կանոններ սահմանեմ  ինչ-որ բաներ երբեք չանելու համար`սխալ է:

-Ե՞րբ եք ստում:

-Երբ պարապմունքիցս ուշանում եմ, մարզիչիս խաբում եմ, ասում եմ. «Ճանապարհին մեքենաները  շատ էին, խցանում էր, դրա համար ուշացա»,   իսկ մարզիչս, կռահելով սուտս, շատ հանգիստ պատասխանում է. «Բա ո՞նց ա լինում, որ ես շուտ եմ գալիս»: Իրականում առավոտյան ուշ արթնանալուս պատճառով եմ ուշանում (ժպտում է):

-Եթե ընտրության հնարավորություն լիներ` փող, հարգանք և իշխանություն, այս երեքից ո՞րը կընտրեիք:

-Դե իհարկե հարգանքն առաջին տեղում է կյանքում:

Ավելի լավ  է՝ կյանքում քիչ փող ունենաս, բայց հարգանքդ մեծ լինի: Ի՞նչ արժեք ունի փողդ, երբ ոչ ոք չի ուզում քեզ ճանաչի ու հետդ շփվի: Բայց գումար աշխատելը ամոթ բան չէ, և ի վերջո մարդն աշխատում է գումարի համար: Փողը մարդու կյանքում շատ կարևոր դեր է խաղում: Ինչ մնում է իշխանությանը` ես  սպորտսմեն  եմ և չեմ ուզում իշխանության մեջ հայտնվել:

-Ասում են՝ խելացի է այն մարդը, ով իր հակառակորդից շատ բան է սովորում:

-Ոչ միայն մարդ պետք է իր  հակառակորդից,  այլև ուրիշներից նույնպես շատ բաներ սովորի: Քանի որ իմ մարզաձևն իր տեսակով անհատական, այլ ոչ թե  խմբակային  բնույթ  է կրում,  մրցումների ժամանակ ինքս եմ պատասխանատու իմ քայլերի համար: Մի բան է հանգիստ պայմաններում մտածես քայլերիցդ առաջ, մեկ այլ բան է՝ վայրկյանների ընթացքում անձիդ վրա սևեռված  հազարավոր հետևող` չար ու բարի աչքերի  ու հայացքների ներքո վճռական քայլ անես ու արագ կողմնորշվես: Այս դեպքում հակառակորդի ներկայությունը քո մեջ դաստիարակում է ունենալ մտքի ճկունություն, արագաշարժություն, վճռականություն, միևնույն ժամանակ չկորցնել հավասարակշռությունդ ցանկացած իրավիճակում: Կարծում եմ՝ այս կարևոր տարրերը ոչ միայն բռնցքամարտում, այլև կյանքի մյուս բնագավառներում էլ են անհրաժեշտ:

-Հանճարից մինչև ծիծաղելին մի քայլ է, իսկ հաղթանակից պարտություն քանի՞ քայլ է:

-Նույնը կարելի է ասել նաև հաղթանակից դեպի պարտության մասին: Կան մարդիկ, որոնց համար պարտությունը սովորական բան է: Կրածս պարտությունները սպիացել են սրտումս՝ երբեք չեմ մոռանա:

-Սովորաբար հաղթելու համար պետք է զենքդ ամուր պահես: Մրցասպարեզում ձեզ անդավաճանորեն ուղեկցող վստահելի  զենքը ո՞րն է:

-Եթե հաշվի առնենք այն հանգամանքը, որ զենքը ուժի խորհրդանիշն է, ապա ուժիս  համար շատ կարևոր է բարձր տրամադրությունս, և միշտ ինձ հետ եմ պահում Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Գարեգին Երկրորդի օրհնած խաչը: Զգում եմ այդ խաչի խորհրդանշական ուժն ու էներգիան:

-Ամենաթանկ խորհուրդը ումի՞ց եք ստացել, և ո՞րն է եղել:

-Առհասարակ իմ բնույթով ավելի շատ սիրում եմ լսել, քան խոսել և ինձ համար անհրաժեշտ ցանկացած  խորհուրդ պատրաստ եմ լսել ու ընկալել: Մարզիչիս տված ամենաթանկ խորհուրդներից է այն, որ ծանր իրավիճակներում պետք է կարողանալ ճիշտ կողմնորոշվել: Կարծում եմ՝ բարդ իրավիճակներում մարդու կատարած քայլերը թելադրում  են իր մտածողության ու մարդկային  որակի մասին:  Ծնողներիս տված ամենաթանկ խորհուրդներից է այն, որ  կյանքում պետք է ունենալ հարգանք և կարողանալ հարգել դիմացինին: Միշտ հետևում եմ այս խորհուրդներին:

-Սովորաբար մարդու արժանիքների մասին կարելի է դատել` հենվելով այն բանի վրա, թե ինչո՞վ է նա մտահոգված: Այսօր Արթուր Աբրահամին ի՞նչն է մտահոգում:

-Առաջինը մտահոգում է, որ ունենամ առողջ ընտանիք, ինչպես նաև ծնողներս ու հարազատներս առողջ ապրեն: Մի լավ խոսք կա, ասում են. «Առողջությունն ամեն ինչ չէ, բայց ամեն ինչ առանց առողջության ոչինչ է»: Մարդ ինչքան էլ փող, մեքենա, պաշտոն ունենա` արժեք չունի, եթե բացակայում է առողջությունը:

-Վիլյամ Սարոյանն  իր ստեղծագործություններից մեկում հստակ  ընդգծում է, որ իր համար բոլոր ժամանակների մեծագույն արժեքը ճշմարտությունն է: Ձեզ համար բոլոր ժամանակների մեծագույն արժեքը ո՞րն է:

-Իսկապես Սարոյանի կողմից շատ ճիշտ է ասված`համամիտ եմ նրա հետ: Պարզապես նրա ընդգծած ճշմարտությանը կավելացնեմ պարզությունն ու անկեղծությունը:

-Մարդու համար դժվար է սովորել ենթարկվել ինքն իրեն և հնազանդվել իր վճիռներին:Երևույթը մարդուն թույլ չի տալիս  հաշտ լինել ինքն իր հետ: Հա՞շտ եք ինքներդ ձեր հետ:

 -Ինքնակրթության ու առաջընթացի համար մարդ պետք է միշտ կռվի ու պայքարի իր «Ես»-ի հետ:

-Եթե կախարդական փայտիկի հնարավորություն լիներ, կարևոր երեք  ցանկությունները որո՞նք կլինեին…

-Շատ եմ ուզում,  որ ծնողներս միշտ առողջ ապրեն և մինչև կյանքիս վերջ կողքիս լինեն, երկրորդը  կցանկանայի, որ սպորտային ասպարեզում նվաճեի բոլոր հաջողությունները,  իսկ երրորդը` ուզում եմ, որ մեր քաղաքի փողոցները մաքուր լինեն, ոչ թե եվրոպացիները, այլ մենք կարողանանք  զարմացնել նրանց:

-Ինքնաբնութագրում:

-Նորմալ մարդ:

-Ինչի՞ մասին եք այս պահին մտածում:

-Ձեր տված հարցերի, որ կարողանամ ճիշտ պատասխանել (ժպտում է):

-Ե՞րբ եք ժպտում:

-Ժպտում եմ, եթե հաջողված հումորով բաներ են պատմում, շրջապատում լավ երևույթներ եմ  տեսնում: Տրամադրությունս եթե  բարձր է լինում և այդ պահին դիմացինս հաճելի  անձնավորություն է, նրա հետ զրուցելու ընթացքում ժպտալու ցանկություն եմ ունենում…
 
 
Հ.Գ.-  Փոխադարձ ժպիտով էլ ավարտեցինք մեր զրույցը…

Հարցազրույցը՝ Լիանա Գրիգորյանի