Հորդանանի ներկայիս հայ համայնքը հիմնականում ձևավորվել է 1915 թվականի Հայոց Ցեղասպանությունից հետո, երբ երիտթուրքերի կողմից բռնի տեղահանված արևմտահայերի մի հատված հանգրվանել է Պաղեստինում, որից Հորդանանն առանձնացվել և 1921թվականին Կահիրեի կոնֆերանսում ընդունված որոշման և 1928 թվականին Անգլիայի ու Անդրհորդանանի միջև կնքված պայմանագրի համաձայն ընդունվել որպես պետություն: Քաղաքական զարգացումներին համապատասխան երկփեղկվել է նաև հայ համայնքը: Մի մասը, որը գլխավորապես բնակվել է Երուսաղեմում, Հայֆայում, Յաֆայում, մնացել է Պաղեստինում, մյուսները` Հորդանանում, հիմնական բնակավայր ընտրելով Ամմանը, Իրբիդը, Զարկան:

Սակայն նրանք կրկին միավորվել են 1948-1949 թվականների Արաբա-իսրայելյան պատերազմից հետո, երբ Հորդանանն իրեն է միացրել նախկինում Պաղեստինի մաս կազմող` Հորդանան գետի արևմտյան ափը և Երուսաղեմի արևելյան մասը կամ Հին քաղաքը:                     

Հորդանանում հայերը մեծ մասամբ զբաղվում են առևտրով և արհեստներով, կան նաև պետական ծառայողներ, բժիշկներ, դեղագործներ, ուսուցիչներ, ճարտարագետներ:

Հայերի մեծ մասը բնակվում է Ամմանում` Ալ-Աշրա‎‎ֆիե բլրի հայկական թաղամասում (հայ ալ-Արման), Զարկայում, Մադաբայում, Քարաքում և Ակաբայում: 

Հորդանանի հոգևոր հովվությունը գտնվում է Երուսաղեմի Հայոց Պատրիարքության իրավասության ներքո (կենտրոնը` Ամմանի Ս.Թադևոս եկեղեցի, հոգևոր հովիվ` Վահան արք. Թոփալյան): Ամմանում գործում է հայկական դպրոց և մի շարք հայկական միություններ:

Ներկայումս Հորդանանում բնակվում է շուրջ 3000 հայ` ներառյալ աշխատանք գտնելու նպատակով Իրաքից, Սիրիայից և Լիբանանից տեղափոխվածներին: